20. имено, созданието и беше потчинето на суетата, не доброволно, туку од оној, кој го потчини - во надеж
21. дека и самото создание ќе биде ослободено од ропството на распаѓањето; во слобода на славата на Божјите деца.
22. Имено, знаеме дека целото создание заедно воздивнува и страда во родилни маки досега.
23. И не само тоа, туку и ние, кои го имаме Духот како прв дар; ние самите воздивнуваме во себе чекајќи го посинувањето: откупувањето на нашето тело.
24. Зашто, во оваа надеж ние се спасивме. А надежта која се гледа не е надеж; зашто, кога некој нешто гледа, зошто да му се надева?
25. Но ако се надеваме на она што не го гледаме, тогаш го чекаме со трпение.
26. Исто така и Духот и помага на нашата слабост, зашто ние не знаеме за што да се молиме, како што треба: но Самиот Дух посредува за нас со неискажливи воздишки.
27. А Оној, Кој ги испитува срцата, знае какво е значењето на Духот, зашто по Божјата волја се моли за светите.