2. Онемев, замолкнав, не пуштав глас дури и од доброто - болката ми стана погорчлива.
3. Срцето пламна во мене, при сама помисла избувнуваше оган; тогаш проговорив со мојот јазик!
4. Кажи ми го, Господи, мојот крај, и колкав е бројот на моите денови, за да знам колку сум ништожен.
5. Ете, со педа ми ги измери деновите, и векот мој е како ништо пред Тебе; вистина, секој човек што стои цврсто е суета.
6. Човекот поминува како сенка, суета е сето негово богатство, збира, а не знае кој ќе го земе!
7. А сега, на што да се надевам, Господи? Мојата надеж е во Тебе!