16. Ме оставаше да ги кршам забите гризејќи камен, ме закопуваше во пепел.
17. И го одзеде мирот на мојата душа, и ги заборавив добрите работи.
18. Реков: дотраја мојата сила и надежта, која ми доаѓа од Господа.
19. Спомни си за мојата беда и страдањата, за пелинот и за отровот!
20. Непрекратно мисли на тоа и се суши душата во мене.
21. Тоа го носам во срцето и затоа се надевам.
22. Заради Господовите добрини не сме уништени, Неговите милости никогаш не престануваат.
23. Тие се нови секое утро: Твојата верност е голема!