14. со соништа ме плашиш тогаш, ме ужаснуваш со мачни привиди.
15. Каде е среќата па да се задушам! Помила ми е смртта отколку моите коски.
16. Јас гинам и не ќе живеам вечно; остави ме, зашто моите дни се здив!
17. Што е човекот па Ти толку да го цениш, толку да му прирасна на Твоето срце,
18. и да го посетуваш секое утро и да го испитуваш во секој миг?