21. Кога Давид дојде кај оние две стотини луѓе кои што беа изморени па не можеа да одат по Давида и кои што тој ги остави кај потокот Восор, тие им излегоа во пресрет на Давида и на неговата чета: откако им се приближија на Давида и на четата, ги поздравија.
22. Тогаш прозборуваа сите злобници и ништожници меѓу луѓето кои одеа со Давида, и рекоа: „Бидејќи не идеа со нас, да не им даваме ништо од пленот што го избавивме, туку само секому неговата жена и неговите деца, нека ги поведат со себе и нека си одат!”
23. Но Давид рече: „Не правете така, браќа мои, по она што ни го даде Господ: Тој нè чуваше и ни ја предаде во рацете разбојничката дружина, што беше излегла против нас.
24. Та кој ќе ве послуша во тоа? Зашто каков е делот на оној кој оди во бој, таков е делот на оној кој останува кај товарот. Сите нека имаат еднаков дел.”
25. Така остана од тој ден натаму. Давид го направи тоа со одредба и закон во Израел сè до денешниот ден.
26. Кога Давид дојде во Сиклаг, им испрати дел од пленот на старешините на Јуда, според нивните поединечни градови, со пораката: „Еве за вас подарок од пленот на Господовите непријатели!”
27. На оние во Ветил, на оние во Рама, во Негев, и на сите во Јатир;
28. на оние во Ароир и на оние во Сифмот, на оние во Естемо;
29. на оние во Ракал, на оние во ерамеилските градови и на оние во кенејските градови;
30. на оние во Орма; на оние во Хор Асан и на оние во Атах;
31. на оние во Хеврон; и во сите оние места во кои што доаѓал Давид со своите луѓе.