12. នៅពេលថ្ងៃ ព្រះអង្គដឹកនាំពួកគេដោយដុំពពកនៅពេលយប់ ព្រះអង្គបំភ្លឺផ្លូវពួកគេដោយដុំភ្លើង។
13. ព្រះអង្គយាងចុះមកលើភ្នំស៊ីណៃព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលពីលើមេឃ មកពួកគេហើយប្រទានវិន័យដ៏ត្រឹមត្រូវ ក្រឹត្យវិន័យ*ដ៏ពិតព្រមទាំងច្បាប់ និងបទបញ្ជាផ្សេងៗមកឲ្យពួកគេ។
14. ព្រះអង្គប្រទានឲ្យពួកគេស្គាល់ថ្ងៃសប្ប័ទ*ដ៏វិសុទ្ធ*របស់ព្រះអង្គហើយប្រទានបទបញ្ជា ច្បាប់ ព្រមទាំងក្រឹត្យវិន័យ*មកពួកគេ តាមរយៈលោកម៉ូសេជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអង្គ។
15. នៅពេលដែលពួកគេឃ្លាន ព្រះអង្គប្រទានអាហារពីលើមេឃមកឲ្យពួកគេនៅពេលដែលពួកគេស្រេកទឹកព្រះអង្គធ្វើឲ្យមានទឹកហូរចេញពីថ្មដា។ព្រះអង្គបញ្ជាពួកគេឲ្យចូលទៅកាន់កាប់ទឹកដីដែលព្រះអង្គបានសន្យាយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ថា នឹងប្រទានឲ្យពួកគេ។
16. ប៉ុន្តែ ដូនតារបស់យើងខ្ញុំមានអំនួតនិងមានចិត្តរឹងចចេសពុំព្រមស្ដាប់តាមបទបញ្ជារបស់ព្រះអង្គទេ។
17. ពួកគេបដិសេធមិនព្រមស្ដាប់បង្គាប់ហើយបំភ្លេចការអស្ចារ្យទាំងប៉ុន្មានដែលព្រះអង្គបានធ្វើ ដើម្បីជួយពួកគេ។ពួកគេបានតាំងចិត្តរឹងចចេស ហើយបះបោរពួកគេបានតែងតាំងមេដឹកនាំម្នាក់ចង់វិលទៅរកទាសភាពវិញ។ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គជាព្រះដែលតែងតែអត់ទោសព្រះអង្គប្រកបដោយព្រះហឫទ័យអាណិតអាសូរ និងប្រណីសន្ដោសព្រះអង្គមានព្រះហឫទ័យអត់ធ្មត់និងពោរពេញដោយព្រះហឫទ័យមេត្តាករុណាព្រះអង្គមិនបោះបង់ចោលពួកគេឡើយ។
18. ទោះបីពួកគេសិតរូបកូនគោមួយទាំងពោលថា “នេះនែ៎ ព្រះរបស់អ្នកដែលបាននាំអ្នកចេញមកពីស្រុកអេស៊ីប!”ហើយទោះបីពួកគេបានប្រមាថព្រះអង្គខ្លាំងយ៉ាងណាក្ដី
19. ក៏ព្រះអង្គពុំបានបោះបង់ចោលពួកគេនៅវាលរហោស្ថានឡើយព្រោះព្រះអង្គមានព្រះហឫទ័យអាណិតអាសូរពួកគេយ៉ាងខ្លាំង។នៅពេលថ្ងៃ ព្រះអង្គនៅតែដឹកនាំពួកគេដោយដុំពពកនៅពេលយប់ ព្រះអង្គនៅតែបំភ្លឺផ្លូវពួកគេដោយដុំភ្លើង។
20. ព្រះអង្គប្រទានព្រះវិញ្ញាណដ៏ល្អរបស់ព្រះអង្គ មកពួកគេដើម្បីឲ្យពួកគេចេះគិតពិចារណាព្រះអង្គប្រទាននំម៉ាណាឲ្យពួកគេបរិភោគព្រមទាំងប្រទានទឹកឲ្យពួកគេមិនដែលអាក់ខានឡើយ។
21. ក្នុងអំឡុងពេលសែសិបឆ្នាំព្រះអង្គបានផ្គត់ផ្គង់អ្វីៗទាំងអស់ដែលពួកគេត្រូវការនៅវាលរហោស្ថានពួកគេមិនដែលខ្វះខាតអ្វីឡើយសម្លៀកបំពាក់របស់ពួកគេមិនរេចរឹលហើយជើងរបស់ពួកគេក៏មិនហើមដែរ។
22. ព្រះអង្គបានប្រគល់ទឹកដីរបស់នគរនិងជាតិសាសន៍នានាដែលនៅជិតខាងមកឲ្យពួកគេកាន់កាប់។ពួកគេដណ្ដើមយកបានទឹកដីរបស់ព្រះបាទស៊ីហុនជាស្ដេចក្រុងហែសបូន និងទឹកដីរបស់ព្រះបាទអុកជាស្ដេចស្រុកបាសាន។
23. ព្រះអង្គបានធ្វើឲ្យកូនចៅរបស់ពួកគេកើនចំនួនច្រើនឡើង ដូចផ្កាយនៅលើមេឃហើយព្រះអង្គនាំពួកគេចូលទៅចាប់យកទឹកដីដែលព្រះអង្គសន្យាដល់បុព្វបុរសរបស់ពួកគេថានឹងឲ្យពួកគេកាន់កាប់។
24. កូនចៅរបស់ពួកគេក៏ចូលទៅកាន់កាប់ទឹកដីព្រះអង្គបានបង្ក្រាបជនជាតិកាណានជាអ្នកស្រុកនោះ នៅមុខពួកគេព្រះអង្គបានប្រគល់ជនជាតិនោះ ទាំងស្ដេចទាំងប្រជាជន មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកគេដើម្បីឲ្យពួកគេប្រព្រឹត្តតាមអំពើចិត្ត។
25. ពួកគេដណ្ដើមយកក្រុង ដែលមានកំពែងរឹងមាំនិងទឹកដីដែលមានជីជាតិល្អ។ពួកគេចាប់យកបានផ្ទះដែលមានពេញដោយទ្រព្យសម្បត្តិគ្រប់យ៉ាងព្រមទាំងអណ្ដូងទឹក ចម្ការទំពាំងបាយជូរចម្ការអូលីវ និងដើមឈើស៊ីផ្លែគ្រប់មុខយ៉ាងច្រើនបរិបូណ៌។ពួកគេបរិភោគឆ្អែត មានសាច់មានឈាមហើយរស់នៅយ៉ាងសប្បាយដោយសារព្រះហឫទ័យសប្បុរសដ៏ធំធេងរបស់ព្រះអង្គ។
26. ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ពួកគេបានលើកគ្នាបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គពួកគេបោះបង់ចោលក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអង្គហើយសម្លាប់ពួកព្យាការីដែលដាស់តឿនពួកគេឲ្យបែរចិត្តមករកព្រះអង្គវិញពួកគេនាំគ្នាប្រមាថព្រះអង្គយ៉ាងខ្លាំង។
27. ពេលនោះ ព្រះអង្គក៏ប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់បច្ចាមិត្តហើយបច្ចាមិត្តជិះជាន់សង្កត់សង្កិនពួកគេ។ពេលមានអាសន្ន ពួកគេស្រែកអង្វរព្រះអង្គព្រះអង្គស្ដាប់ពួកគេពីស្ថានបរមសុខ*ហើយអាណិតអាសូរពួកគេយ៉ាងខ្លាំងព្រះអង្គប្រទានអ្នករំដោះមកសង្គ្រោះពួកគេឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់បច្ចាមិត្ត។
28. ពេលបានសុខក្សេមក្សាន្តពួកគេចាប់ផ្ដើមប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់មិនគាប់ព្រះហឫទ័យព្រះអង្គសាជាថ្មីព្រះអង្គក៏បោះបង់ចោលពួកគេឲ្យធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ខ្មាំងសត្រូវខ្មាំងសត្រូវក៏ជិះជាន់សង្កត់សង្កិនពួកគេ។ពេលនោះ ពួកគេស្រែកអង្វរព្រះអង្គសាជាថ្មីព្រះអង្គស្ដាប់ពួកគេពីស្ថានបរមសុខព្រះអង្គអាណិតអាសូរពួកគេយ៉ាងខ្លាំងហើយព្រះអង្គសង្គ្រោះពួកគេជាច្រើនលើកច្រើនសា។
29. ព្រះអង្គបានដាស់តឿនពួកគេឲ្យវិលមកកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអង្គវិញតែពួកគេមានចិត្តរឹងចចេសមិនព្រមស្ដាប់តាមបទបញ្ជារបស់ព្រះអង្គទេ។វិន័យរបស់ព្រះអង្គតែងតែផ្ដល់ជីវិតឲ្យមនុស្សដែលប្រតិបត្តិតាមប៉ុន្តែ ពួកគេបែរជាប្រព្រឹត្តអំពើបាបខុសនឹងវិន័យទាំងនេះវិញ។ពួកគេមានចិត្តមានះ និងរឹងចចេសមិនព្រមស្ដាប់បង្គាប់ឡើយ។