10. Nalika para utusan-kilat iku padha mider-mider ing kutha-kutha, ngliwati tanah Efraim lan Manasye nganti tekan ing Zebulon, padha digeguyu lan dipoyoki.
11. Nanging panunggalane wong Asyer, Manasye lan Zebulon ana sawatara kang ngesorake awake lan padha teka ing Yerusalem.
12. Ana ing Yehuda pranyata manawa astane Gusti Allah nggemblengake atine wong-wong anggone padha nglakoni dhawuhe Sang Prabu sarta para panggedhe, cundhuk karo pangandikaning Yehuwah.
13. Wong akeh kang nglumpuk ana ing Yerusalem, nganti dadi pasamuwan kang gedhe banget, padha ngriyayakake dina gedhe mangan roti tanpa ragi ing sasi kang kapindho.
14. Nuli padha tumandang nyingkirake misbyah-misbyah kang ana ing Yerusalem; uga sakehe misbyah kurban padupan disingkirake lan kabuwang menyang ing Lebak Kidron.
15. Sawuse iku banjur padha nyembeleh wedhus gembel Paskah ing tanggal patbelas sasi kapindho. Para imam lan para wong Lewi padha rumangsa isin, tumuli padha nucekake awake sarta nggawa kurban obaran menyang ing padalemaning Yehuwah.
16. Padha ngadeg ing papane manut pranatan kang tumindak kanggo wong-wong iku dhewe-dhewe, nocogi Torete Nabi Musa, abdining Allah; para imam padha nyiramake getih kang digawa dening para wong Lewi.
17. Ing sarehne ing satengahe pasamuwan akeh kang ora nucekake awake, satemah dadi kawajibane wong Lewi nyembeleh wedhus-wedhus gembel Paskah kanggo saben wong kang ora nucekake awake kagem Pangeran Yehuwah, marga padha najis.
18. Amarga rakyat -- kang akeh saka Efraim, Manasye, Isakhar lan Zebulon -- akeh banget kang ora nucekake awake. Ewadene padha mangan Paskah, sanadyan ora cocog karo apa kang katulis. Nanging Sang Prabu Hizkia ndongakake wong-wong mau, unjuke: “Pangeran Yehuwah, ingkang asih-darma, mugi karsaa paring pangapunten dhateng