15. عهد خود را تا به ابد یاد می‌دارد،کلامی را که فرموده است، تا هزاران پشت؛
16. عهدی را که با ابراهیم بست،و سوگند خود را به اسحاق!
17. آن را چون فریضه‌ای برای یعقوب استوار فرمود،و چون عهدی جاودان برای اسرائیل.
18. گفت: «به تو سرزمین کنعان را خواهم بخشید،تا قلمروِ میراث شما شود.»
19. آنگاه که شمارشان اندک بود،و انگشت‌شمار بودند و در آنجا غریب،
20. آنگاه که از قومی به قوم دیگر آواره بودند،و از مملکتی به ملت دیگر،
21. نگذاشت کسی بر ایشان ظلم روا دارد،بلکه پادشاهان را به خاطر ایشان توبیخ کرده، گفت:
22. «دست خود را بر مسیحان من دراز مکنید،و انبیای مرا آزار مرسانید!»
23. ای تمامی زمین، برای خداوند بسرایید؛روز به روز نجات او را بشارت دهید!
24. جلال او را در میان ملتها بازگویید،و اعمال شگفتش را در میان همۀ قومها!
25. زیرا خداوند بزرگ است و به‌غایت شایان ستایش؛از او می‌باید ترسید، بیش از همۀ خدایان.
26. زیرا همۀ خدایانِ قومها، بتهای بی‌ارزشند،اما خداوند آسمانها را بساخت.
27. فرّ و شکوه به حضور وی است،و توانایی و شادی در مکان سکونت وی.
28. ای طوایفِ قومها، وصف خداوند را بگویید!وصفِ جلال و قوّت خداوند را بگویید!
29. وصفِ جلال نام خداوند را بگویید!هدیه بیاورید و به حضور او بیایید!خداوند را در فرّ قدوسیتش بپرستید!
30. ای تمامی زمین، از حضور او بلرزید!آری، جهان مستحکم است و جنبش نخواهد خورد.
31. آسمان شادی کند و زمین به وجد آید؛باشد که در میان قومها بگویند، «خداوند پادشاهی می‌کند!»
32. دریا و هرآنچه آن را پر می‌سازد، غرّش کند؛صحرا و هرآنچه در آن است، به وجد آید.