1. کلام خداوند که بر یوئیل فرزند فِتوئیل نازل شد:
2. ای مشایخ این را بشنوید؛ای همۀ ساکنان این سرزمین، گوش بسپارید!آیا در روزگار شما یا در روزگار پدرانتان،هرگز چنین چیزی رخ داده است؟
3. آن را به فرزندانتان بازگویید،و فرزندانتان به فرزندان خویشو فرزندان ایشان نیز به نسل بعدی.
4. آنچه ملخهای جَوَنده باقی گذاشتند،ملخهای دونده خوردند؛آنچه ملخهای دونده باقی گذاشتند،ملخهای جهنده خوردند؛و آنچه ملخهای جهنده باقی گذاشتند،ملخهای فرو بلعنده خوردند.
5. ای مستان، بیدار شوید و بگریید،و ای همۀ میگساران، شیون کنید!به جهت شراب شیرین شیون کنید،زیرا از دهانتان بریده شده است.
6. چراکه قومی به سرزمین من حمله‌ور گشته‌اند،قومی نیرومند و بی‌شمار؛دندانها‌یشان دندانهای شیر است،دندانهای نیش ایشان، دندانهای نیش ماده شیر!
7. تاکهای مرا ویران کرده،و درختان انجیر مرا از بین برده‌اند؛پوست درختان را به‌تمامی کنده و بر زمین افکنده‌اند،و شاخه‌های درختان سفید گشته است.
8. همچون دوشیزه‌ای پلاس در بر ماتم کن،همچون دوشیزه‌ای که برای شوهر ایام جوانی خود ماتم می‌کند.
9. هدیۀ آردی و هدیۀ ریختنی از خانۀ خداوند قطع شده است،و کاهنان، که خادمان خداوند هستند، به سوگ نشسته‌اند.
10. مزرعه‌ها نابود شده،و زمین سوگوار است،زیرا گندم از بین رفته،شرابِ تازه خشک شده،و روغن ضایع گشته است.
11. ای کشاورزان، سرافکنده شوید،و ای تاکبانان، شیون سر دهید،به جهت گندم و جو،زیرا که محصول زمین بر باد رفته است.
12. تاک خشک شده،درخت انجیر پژمرده گشته،انار و خرما و سیبو همۀ درختان دیگر صحرا خشکیده‌اند؛براستی که شادمانیاز میان آدمیان رخت بسته است.