1. گفتم: «مراقب راههایم خواهم بودتا به زبانم گناه نورزم؛تا زمانی که شریران نزد من باشند،دهانم را به لگام نگاه خواهم داشت.»
2. اما چون ساکت و خاموش بودم،و سخنی نیکو نیز نمی‌گفتم،دردم افزون گشت،
3. و دلم در اندرونم گداخته شد.چون تأمل می‌کردم، آتش شعله برکشید؛آنگاه به زبان آمده، سخن گفتم:
4. «خداوندا، پایان زندگی‌ام را به من بنماو شمار روزهایم را؛بگذار بدانم که زندگی‌ام چه زودگذر است.