1. در خداوند پناه گرفته‌ام؛پس چگونه به جانِ من می‌گویید:«همچون پرنده‌ای به کوه خود بگریز؛
2. زیرا هان شریران کمان را می‌کِشند،و تیر را بر زِه نهاده‌اند،تا در تاریکی بر راست‌دلان بیندازند.
3. زیرا چون ارکان منهدم می‌گردند،پارسا چه می‌تواند کرد؟»
4. خداوند در معبد مقدس خویش است؛خداوند بر تخت خود در آسمان است.چشمان او می‌نگرد،پِلکهای او بنی‌آدم را می‌آزماید.
5. خداوند پارسا و شریر را می‌آزماید؛جان او بیزار است از آن که خشونت را دوست می‌دارد.
6. بر شریران اخگرهای افروخته خواهد بارانید؛سهم پیالۀ آنها گوگردِ گداخته و بادِ سوزان خواهد بود.