13. تو از جایگاه رفیع خود کوهها را آبیاری می‌کنی،و زمین از ثمر کار تو سیر می‌شود.
14. تو علف را برای چارپایان می‌رویانی،و گیاهان را تا انسان با آنها زراعت کند،تا از دلِ زمین خوراک برآورد،
15. و شراب را تا دل آدمی را شاد گرداند،و روغن را تا روی وی را شاداب سازد،و نان را تا جان او را نیرو بخشد.
16. درختان خداوند سیراب‌اند،آن سروهای لبنان که او نشانده است؛
17. پرندگان لانه‌های خود را در آنها می‌سازند،و لک‌لک در میان درختان صنوبر آشیان دارد.