3. زیرا روزهایم چون دود سپری می‌شود،و استخوانهایم همچون اخگرهای فروزان می‌سوزد.
4. دلم همچون علف بریده شده و خشک گردیده است؛خوردن نان خود را از یاد می‌برم!
5. به سبب نالۀ بلندماز من جز پوست و استخوان نمانده است!
6. همچون جغد صحرا گشته‌ام؛مانند بومِ ویرانه‌ها گردیده‌ام!
7. در بستر خود بیدار می‌مانم؛چون گنجشکِ تنها بر لبِ بامَم!
8. همۀ روز، دشمنانم بر من طعنه می‌زنند؛ریشخندکنندگانم مرا لعن می‌کنند!
9. زیرا خاکستر را چون نان می‌خورمو آنچه را که می‌نوشم با اشکها درمی‌آمیزم،