3. او بسان درختیست نشانده بر کنارۀ جویبار،که میوۀ خویش در موسمش آرد به بار،و برگش نیز پژمرده نشود،و در هر آنچه کند کام یابد.
4. لیکن چنین نیستند شریرانبلکه همچو کاهند که دستِ باد می‌رانَدشان.
5. پس شریران را در داوری تابِ ایستادن نیستو نه گنهکاران را در جمع پارسایان.
6. زیرا خداوند راه پارسایان را می‌پایداما طریق شریران به نابودی می‌انجامد.