4. امّا کسی که کار می‌کند، مزدش حق او شمرده می‌شود، نه هدیه.
5. امّا آن که کاری نمی‌کند، بلکه به خدایی توکل می‌دارد که بی‌دینان را پارسا می‌شمارد، ایمان او برایش پارسایی به شمار می‌آید.
6. همان‌گونه که داوود نیز خجسته می‌خوانَد کسی را که خدا او را بدون اعمالْ پارسا می‌شمارد، و می‌گوید:
7. «خوشا به حال آنان که خطایایشان آمرزیده شدو گناهانشان پوشانیده گردید.
8. خوشا به حال آن که خداوند گناه وی را به حسابش نگذارد.»
9. آیا این خوشا به حال، تنها برای ختنه‌شدگان است یا برای ختنه‌ناشدگان نیز؟ زیرا گفتیم که ایمان ابراهیم برایش پارسایی شمرده شد.