10. اما تو با دَم خود دمیدی،و دریا ایشان را پوشانید؛همچون سرب در آبهای زورآور غرق شدند.
11. «کیست چون تو، ای خداوند،در میان خدایان؟کیست مانند تو،زورآور در قدوسیت،مَهیب در جلال،و به‌عمل‌آورندۀ شگفتیها؟
12. دست راست خود را دراز کردی؛و زمین ایشان را فرو بلعید.
13. «قومی را که رهانیدی،در محبت خویش هدایت نمودی؛ایشان را به نیروی خود،به مسکن مقدس خویش رهنمون شدی.
14. قومها شنیدند و لرزه بر اندامشان افتاد؛اضطراب بر اهل فلسطین مستولی شد.
15. رهبران اَدوم وحشت کردند؛و سران موآب لرزیدند؛اهل کنعان جملگی قالب تهی کردند.
16. ترس و وحشت ایشان را فرو گرفت؛در اثر قوّت بازوی تو، چون سنگ بی‌حرکت گشتند،تا قوم تو، ای خداوند، عبور کردند؛تا این قوم که خریدی، عبور کردند.
17. ایشان را داخل ساخته، بر کوه میراث خود غَرْس خواهی نمود،همان جا، ای خداوند، که تو آن را مسکن خود ساخته‌ای،در قُدسی که دستان تو بنیان نهاده است.
18. خداوند پادشاهی خواهد کرد، تا ابد‌الآباد.»
19. اسبها و ارابه‌ها و سوارانِ فرعون چون به میان دریا درآمدند، خداوند آبها را بر ایشان برگردانید، ولی بنی‌اسرائیل در میان دریا بر خشکی راه پیمودند.
20. آنگاه مریمِ نبیّه، خواهر هارون، دف به دست گرفت و همۀ زنان دف در دست و رقص‌کنان از پی او بیرون آمدند.
21. مریم به ایشان چنین سرایید:«خداوند را بسرایید،زیرا شکوهمندانه پیروز شده است؛اسب و سوارش را به دریا افکند.»
22. سپس موسی اسرائیلی‌ها را از دریای سرخ کوچانید و ایشان به صحرای شور رفتند. آنها سه روز در صحرا سفر کردند بی‌آنکه آب پیدا کنند.