10. کوهها تو را دیدند و از درد به خود پیچیدند؛سیلابها جاری شدند،و ژرفا به غرش درآمده،دستان خویش برافراشت.
11. از تابش برق تیرهای تو و درخشندگی نیزۀ برّاقت،خورشید و ماه در برجهای خود بی‌حرکت ایستادند.
12. در خشم، زمین را درنَوَردیدی،و در غضب، ملتها را پایمال کردی.
13. برای نجات قوم خود بیرون آمدی،برای نجات مسیح خویش.سَرِ خاندان شریران را کوبیدیو از شالوده تا به گردن را مکشوف ساختی. سِلاه
14. سَرِ جنگاورانِ ایشان را به نیزۀ خودشان مجروح کردی،آنگاه که چون گردباد آمدند تا مرا پراکنده سازند،شادمان از اینکه گویی برای فرو بلعیدن فقیران در خفا می‌رفتند.
15. با اسبان خود دریا را زیر پا نهادی؛آبهای بسیار را به تلاطم درآوردی.