1. ایوب در ادامۀ خطابۀ خود گفت:
2. «کاش که چون ماههای گذشته میبودم،چون روزهایی که خدا از من مراقبت میکرد،
3. آنگاه که چراغش بر سرم میتابید،و با نورِ او در تاریکی میخرامیدم؛
4. آنسان که در روزهای کامرانی خود بودم،آنگاه که دوستیِ خدا بر خیمۀ من بود،