4. من نیز می‌توانستم چون شما سخن گویم،اگر شما در جای من می‌بودید؛می‌توانستم سخنان بر ضدتان به هم ببافم،و بر شما سَر بجنبانم.
5. اما به دهان خود دلگرمتان می‌کردم،و تسلای لبانم اندوهتان را رفع می‌کرد.
6. «اگر سخن گویم، دردم تسکین نمی‌یابد،و اگر لب فرو بندم، چگونه آن از من دور شود؟
7. براستی که اکنون خدا مرا از پا درافکنده،و تمامی همنشینان مرا تباه کرده است.