4. «مضحکۀ دوستان گشته‌ام،من که به درگاه خدا فریاد برآوردمو او مستجابم فرمود؛آری، مَن که پارسا و بی‌عیبم،مضحکه گشته‌ام!
5. شخص آسوده، بر مصیبت به دیدۀ حقارت می‌نگرد،آماده برای کسانی که پایشان می‌لغزد.
6. در خیمه‌های راهزنان صلح و سلامت حکمفرماست،و آنان که خدا را به خشم می‌آورند ایمن هستند،هم‌آنان که خدای خویش را بر دستانشان حمل می‌کنند!
7. «اما حال از جانوران بپرس تا تو را بیاموزند،و از پرندگان آسمان، تا به تو بگویند؛
8. با زمین سخن بگو تا تعلیمت دهد،و بگذار ماهیان دریا به تو خبر رسانند.
9. کیست که از این همه درنیابدکه دست خداوند آنها را به جا آورده است؟
10. جانِ جمیع زندگان در دست اوست،و نَفَسِ تمامی افراد بشر.
11. آیا چنانکه دهان خوراک خود را می‌چِشَدگوش سخنان را نمی‌سنجد؟
12. حکمت نزد پیران است،و فهم در عمر دراز.
13. «حکمت و قدرت نزد خداست؛مشورت و فهم، از آنِ او.
14. اگر ویران سازد،کسی را یارای بازسازی نیست؛اگر انسان را در بند نهد،کسی را یارای رهانیدن نیست.
15. اگر آبها را بازدارد، خشک می‌شوند؛اگر آنها را رها سازد، زمین را به تمامی می‌پوشانند.
16. قدرت و خردمندی نزد وی است،فریب‌خورده و فریب‌کار هر دو تحت اقتدار اویند.
17. مُشیران را به تاراج می‌سپارد،و داوران را دیوانه می‌گردانَد.
18. بندهای پادشاهان را می‌گشاید،و بر کمر ایشان کمربند می‌بندد.