1. وای بر سرزمین آوای بالها،که فراسوی نهرهای کوش است؛
2. که ایلچیانِ خود را بر زورقهایی از نی،بر آبها گسیل می‌دارد.بروید، ای فرستادگان تیزپا،نزد قومی بلندقامت و بی‌مو،که دور و نزدیک از آنان در هراسند؛که زورآورند و مُظَفر،و سرزمینشان به نهرها منقسم است.
3. ای همۀ مردم جهان،ای شما ساکنان زمین،چون بیرقی بر کوهها افراشته شود،بدان بنگرید!و چون شیپوری به صدا درآید،بدان گوش سِپارید!