1. کاش سَرِ من آب می‌بود،و دیدگانم چشمۀ اشک،تا روز و شب،بر کُشتگانِ قوم عزیزم می‌گریستم!
2. کاش که مرا در بیابان منزلگه مسافرین بود،تا قوم خویش را ترک کرده، از نزدشان می‌رفتم.زیرا که جملگی زناکارند،و جماعتی خیانت‌پیشه.
3. «زبان خویش را همچون کَمان به دروغ برمی‌کِشند؛در زمین نیرومند گشته‌اند اما نه برای راستی،زیرا از شرارت به شرارت ترقی می‌کنند،و مرا نمی‌شناسند»؛این است فرمودۀ خداوند.
4. پس هر یک از شما از دوستان خود برحذر باشید،و به هیچ برادری اعتماد مکنید،زیرا هر برادری فریبکار است،و هر دوستی به بدگویی گَردش می‌کند.
5. هر کس دیگری را می‌فریبد،و کسی به راستی سخن نمی‌گوید؛زبان خود را به دروغ‌گویی آموزش داده‌اند،و از فرط کج‌رفتاری خسته گشته‌اند.
6. مسکن آنها در میان فریب است،و از مکر خویش نمی‌خواهند مرا بشناسند؛این است فرمودۀ خداوند.