4. و بر ایشان شبانانی خواهم گماشت که آنان را شبانی خواهند کرد، و دیگر ترسان و هراسان نخواهند شد؛ و از آنها یکی هم گُم نخواهد گشت.» این است فرمودۀ خداوند.
5. خداوند می‌فرماید:«هان، روزهایی می‌آیدکه ’شاخه‌‌ای‘ عادل برای داوود بر پا می‌کنم؛پادشاهی که به خردمندی سلطنت خواهد کرد،و عدل و انصاف را در این سرزمین به اجرا در خواهد آورد.
6. در ایام او یهودا نجات خواهد یافت،و اسرائیل در امنیت به سر خواهد برد؛و نامی که بدان نامیده خواهد شد این است:’یهوه عدالت ما.‘»
7. پس خداوند می‌فرماید: «هان ایامی می‌آید که دیگر نخواهند گفت، ”سوگند به حیات یهوه که بنی‌اسرائیل را از سرزمین مصر بیرون آورد“،
8. بلکه ”سوگند به حیات یهوه که نسل خاندان اسرائیل را از سرزمین شمال و از تمامی سرزمینهایی که آنان را بدان‌جا رانده بود، بیرون آورده است.“ آنگاه آنان در سرزمین خویش ساکن خواهند شد.»
9. دربارۀ انبیا:دلم در اندرونم شکسته،استخوانهایم همه لرزان است؛همچون مردی مستم،مانند شخص مدهوش از شراب،به سبب خداوندو به سبب کلام مقدس او.
10. زیرا که این سرزمین از زناکاران آکنده است؛زمین به سبب لعنت به ماتم نشسته،و چراگاه‌های صحرا خشکیده است.راه ایشان بد است،و قدرتشان را به ناحق به کار می‌برند.
11. خداوند می‌فرماید:«نبی و کاهن هر دو نجسند،و شرارتِ ایشان را حتی در خانۀ خویش نیز دیده‌ام.
12. از این رو طریق ایشان برایشانمانند جایهای لغزنده در تاریکی خواهد بودکه بدان رانده شده، در آن خواهند افتاد؛زیرا که در سالِ مکافاتِ ایشانبلا بر ایشان نازل خواهم کرد؛»این است فرمودۀ خداوند.
13. «در میان انبیای سامِرِه قباحتی دیدم:آنان به نام بَعَل نبوّت کرده،قوم من اسرائیل را گمراه می‌کردند.
14. و در میان انبیای اورشلیم چیزی هولناک دیده‌ام:آنان مرتکب زنا می‌شوند و در دروغ گام برمی‌دارند؛ایشان دستهای بدکاران را تقویت می‌بخشند،به گونه‌ای که هیچ‌کس از شرارت خویش بازگشت نمی‌کند؛آنان جملگی برای من همچون سُدوم گشته‌اند،و ساکنان آن همچون عَمورَه.»
15. بنابراین، خداوندِ لشکرها دربارۀ انبیا چنین می‌فرماید:«اینک من بدیشان خوراکِ تلخ خواهم خورانید،و آبِ مسموم خواهم نوشانید،زیرا که از انبیای اورشلیمنجاستی در سرتاسر این سرزمین منتشر شده است.»
16. خداوندِ لشکرها چنین می‌فرماید: «به سخنان انبیایی که برای شما نبوّت می‌کنند گوش مسپارید؛ زیرا شما را امیدِ واهی می‌بخشند. آنان رؤیای دل خود را بیان می‌کنند نه سخنان دهان خداوند را.
17. آنان همواره به کسانی که کلام خداوند را خوار می‌شمارند، می‌گویند: ”شما را سلامتی خواهد بود!“ و به کسانی که از سرکشیِ دلِ خود پیروی می‌کنند، می‌گویند: ”هیچ بلایی به شما نخواهد رسید!“»
18. اما کدام یک از ایشان در جمعِ مَحرمانِ اسرار خداوند ایستاده است تا کلامش را ببیند و بشنود؟ و کیست که به کلامش توجه کرده و بدان گوش سپرده باشد؟