12. از این رو طریق ایشان برایشانمانند جایهای لغزنده در تاریکی خواهد بودکه بدان رانده شده، در آن خواهند افتاد؛زیرا که در سالِ مکافاتِ ایشانبلا بر ایشان نازل خواهم کرد؛»این است فرمودۀ خداوند.
13. «در میان انبیای سامِرِه قباحتی دیدم:آنان به نام بَعَل نبوّت کرده،قوم من اسرائیل را گمراه می‌کردند.
14. و در میان انبیای اورشلیم چیزی هولناک دیده‌ام:آنان مرتکب زنا می‌شوند و در دروغ گام برمی‌دارند؛ایشان دستهای بدکاران را تقویت می‌بخشند،به گونه‌ای که هیچ‌کس از شرارت خویش بازگشت نمی‌کند؛آنان جملگی برای من همچون سُدوم گشته‌اند،و ساکنان آن همچون عَمورَه.»
15. بنابراین، خداوندِ لشکرها دربارۀ انبیا چنین می‌فرماید:«اینک من بدیشان خوراکِ تلخ خواهم خورانید،و آبِ مسموم خواهم نوشانید،زیرا که از انبیای اورشلیمنجاستی در سرتاسر این سرزمین منتشر شده است.»
16. خداوندِ لشکرها چنین می‌فرماید: «به سخنان انبیایی که برای شما نبوّت می‌کنند گوش مسپارید؛ زیرا شما را امیدِ واهی می‌بخشند. آنان رؤیای دل خود را بیان می‌کنند نه سخنان دهان خداوند را.
17. آنان همواره به کسانی که کلام خداوند را خوار می‌شمارند، می‌گویند: ”شما را سلامتی خواهد بود!“ و به کسانی که از سرکشیِ دلِ خود پیروی می‌کنند، می‌گویند: ”هیچ بلایی به شما نخواهد رسید!“»
18. اما کدام یک از ایشان در جمعِ مَحرمانِ اسرار خداوند ایستاده است تا کلامش را ببیند و بشنود؟ و کیست که به کلامش توجه کرده و بدان گوش سپرده باشد؟
19. هان، توفانِ خداوند برخاسته است،خشم او چون گردبادی سهمگین پیش می‌رودتا بر سر شریران فرود آید.
20. غضب خداوند بر نخواهد گشتتا آنگاه که تدبیرهای دلش رابه کمال تحقق بخشد؛در روزهای آخر،این را در خواهید یافت.
21. «من این انبیا را نفرستادم،اما ایشان دویدند؛سخنی بدیشان نگفتم،اما ایشان نبوّت کردند!
22. اگر در جمعِ مَحرمانِ اَسرارِ من ایستاده بودند،کلام مرا به قوم من بیان می‌کردند،و آنان را از راه بدشان،و از کردار شرارت‌بارشان بازمی‌گرداندند.»
23. خداوند می‌فرماید: «آیا من فقط خدای جاهای نزدیکم و نه خدای دوردستها؟»
24. خداوند می‌فرماید: «آیا کسی می‌تواند خود را چنان پنهان کند که من او را نبینم؟ آیا من آسمان و زمین را پر نمی‌سازم؟» این است فرمودۀ خداوند.
25. «سخن انبیایی را که به نام من به دروغ نبوّت می‌کنند، شنیده‌ام. ایشان می‌گویند: ”خواب دیده‌ام! خواب دیده‌ام!“
26. تا به کی این در دل انبیایی که به دروغ نبوّت می‌کنند خواهد بود، انبیایی که به فریبِ دل خود نبوّت می‌کنند؟
27. ایشان سودای این در سر دارند که با خوابهایی که به یکدیگر بازمی‌گویند، نامِ مرا از یاد قوم من بزدایند، همان‌گونه که پدرانشان نام مرا به سبب بَعَل فراموش کردند.
28. آن نبی که خوابی دیده، خواب خویش بازگوید، اما آن که کلام مرا دارد، آن را با امانت بیان کند.» زیرا خداوند می‌گوید، «کاه را با گندم چه کار است؟»
29. خداوند می‌فرماید: «آیا کلام من همچون آتش نیست، و مانند پُتکی که صخره را خرد می‌کند؟»
30. از این رو خداوند می‌فرماید: «اینک من بر ضد انبیایی هستم که کلام مرا از یکدیگر می‌ربایند.»
31. آری، خداوند می‌فرماید: «اینک من بر ضد انبیایی هستم که زبان خود را به کار گرفته، پیامهای نبوّتی از خود می‌بافند.»