5. خداوند چنین می‌فرماید:«ملعون باد آن که بر انسان توکل کند،و بشرِ خاکی را قوّت خویش سازد،و دلش از خداوند برگردد.
6. او همچون بوته‌‌ای در بیابان خواهد بودکه روی سعادت نخواهد دید.او در مکانهای خشکِ بیابان ساکن خواهد بود،بر زمینِ شوره‌زارِ غیرمسکون.
7. «اما مبارک است آن که بر خداوند توکل کند،و اعتمادش بر او باشد.
8. او همچون درختی نشانده در کنار آب خواهد بود،که ریشه‌های خویش را به جانب نهر می‌گستراند؛چون موسم گرما فرا رسد، هراسان نخواهد شد،و برگهایش همیشه سبز خواهد ماند؛در خشکسالی نیز نگران نخواهد بود،و از ثمر آوردن باز نخواهد ایستاد.»
9. دل از همه چیز فریبنده‌تر است،و بسیار بیمار؛کیست که آن را بشناسد؟
10. «من، یهوه، کاوشگرِ دل و آزمایندۀ افکارم؛تا به هر کس بر حسب راههایشو بر وفق ثمرۀ کارهایش سزا دهم.»
11. آن که به ناحق ثروت اندوزد،کبکی را مانَد نشسته بر تخمهایی که خود نگذاشته است؛چون عمرش به نیمه رسد،تَرکش خواهد کرد،و در پایان کار خویش، احمقی بیش نخواهد بود.
12. مکان قُدسِ ما سَریری است پرجلال،که از آغاز رفیع بوده است.
13. ای خداوند، ای امید اسرائیل،آنان که تو را ترک کنند،جملگی سرافکنده خواهند شد؛آنان که از تو روی بگردانند،بر خاک مکتوب خواهند شد؛زیرا خداوند را ترک کرده‌اند،او را که چشمۀ آب حیات است.
14. ای خداوند، شفایم ده، که شفا خواهم یافت؛نجاتم ده، که نجات خواهم یافت.زیرا تویی ستایش من.
15. اینک مرا گویند:«کجاست کلام خداوند؟بگذار اکنون واقع شود!»
16. من از شبانی برای تو نگریخته‌ام،و تو می‌دانی که روز هلاکت را نخواسته‌‌ام.آنچه بر لبانم جاری می‌شود،در حضورت آشکار است.
17. مرا به وحشت میفکن،ای که در روز بلا، پناه منی.
18. باشد که آزاردهندگانم سرافکنده شوند، نه من!باشد که آنان هراسان شوند، نه من!روز بلا را بر ایشان بیاور،و به هلاکتِ مضاعف، هلاکشان کن.
19. خداوند به من چنین گفت: «برو و نزد دروازۀ ’قوم‘ که پادشاهان یهودا از آن داخل و خارج می‌شوند، و نزد همۀ دروازه‌های اورشلیم بایست،