5. خداوند چنین می‌فرماید:«ملعون باد آن که بر انسان توکل کند،و بشرِ خاکی را قوّت خویش سازد،و دلش از خداوند برگردد.
6. او همچون بوته‌‌ای در بیابان خواهد بودکه روی سعادت نخواهد دید.او در مکانهای خشکِ بیابان ساکن خواهد بود،بر زمینِ شوره‌زارِ غیرمسکون.
7. «اما مبارک است آن که بر خداوند توکل کند،و اعتمادش بر او باشد.
8. او همچون درختی نشانده در کنار آب خواهد بود،که ریشه‌های خویش را به جانب نهر می‌گستراند؛چون موسم گرما فرا رسد، هراسان نخواهد شد،و برگهایش همیشه سبز خواهد ماند؛در خشکسالی نیز نگران نخواهد بود،و از ثمر آوردن باز نخواهد ایستاد.»
9. دل از همه چیز فریبنده‌تر است،و بسیار بیمار؛کیست که آن را بشناسد؟
10. «من، یهوه، کاوشگرِ دل و آزمایندۀ افکارم؛تا به هر کس بر حسب راههایشو بر وفق ثمرۀ کارهایش سزا دهم.»