1. کلام خداوند که در مورد خشکسالی بر اِرمیا نازل شد:
2. «یهودا سوگوار است،و شهرهایش سوت و کور؛مردمانش ماتم‌زده بر خاک می‌نشینند،و فریاد اورشلیم بلند است.
3. نجبای شهر خادمان خویش را برای آب می‌فرستند؛آنها نزد آب‌انبارها می‌روند، اما آب نمی‌یابند؛پس با ظرفهای خالی بازمی‌گردند،و سرهای خویش را از شرم و رسوایی می‌پوشانند.
4. زمین تَرَک برداشته، زیرا باران بر این سرزمین نباریده است؛از این رو کشاورزان سرهای خویش را از شرم می‌پوشانند.
5. حتی غَزالهای صحرا نیز نوزادان خود را رها می‌کنند،زیرا هیچ علفی نیست.
6. خران وحشی بر بلندیهای خشک می‌ایستند،و همچون شغالان برای هوا نفس نفس می‌زنند؛چشمانشان تار می‌شود،زیرا هیچ گیاهی نیست.
7. «خداوندا، اگرچه گناهانمان بر ضد ما شهادت می‌دهد،اما تو به‌خاطر نام خود عمل کن؛زیرا ارتدادهای ما بسیار است،و به تو گناه ورزیده‌ایم.
8. ای تو که امید اسرائیلی،و نجات‌دهندۀ او در زمان تنگی،چرا همچون غریبی در این سرزمین شده‌ای،و مانند مسافری که تنها برای شبی خیمه می‌زند؟