16. یهوه خدایتان را جلال دهید،پیش از آنکه تاریکی پدید آورد،و پاهایتان بر کوههای تاریک بلغزد؛و آنگاه که به امیدِ نور نشسته‌اید،آن را به تاریکیِ غلیظ بَدَل ساخته،به ظُلَمات تبدیل کند.
17. اما اگر گوش فرا ندهید،جان من در خلوتبه سبب تکبّرتان خواهد گریست،و دیدگانم زاری خواهد کردو اشکها خواهد ریخت،زیرا گَلۀ خداوند به اسیری برده خواهد شد.
18. پادشاه و ملکۀ مادر را بگو:«از تختهای خویش فرود آیید،زیرا تاجهای شکوهمندتان از سر شما فرو افتاده است.»
19. شهرهای نِگِب مسدود شده،و کسی نیست که آنها را بگشاید؛تمامی یهودا اسیر شده،و یکسره به تبعید رفته است.
20. «چشمان خود را برافرازو آنان را که از شمال می‌آیند، بنگر.کجاست گله‌ای‌که به تو سپرده شد؟کجاست گوسفندان زیبای تو؟