1. تو عادلی، ای خداوند، هرگاه شکایتی به حضورت می‌آورم؛با این حال، با تو از عدالت سخن خواهم گفت.چرا طریق شریران کامیاب می‌شود؟چرا خیانت‌پیشگان جملگی در آسایشند؟
2. تو آنان را غرس می‌کنی، و ریشه می‌دوانند؛نمو می‌کنند و میوه می‌آورند.تو به دهان ایشان نزدیکی،اما از قلبشان دور.
3. اما تو، ای خداوند، مرا می‌شناسی؛مرا می‌بینی و اندیشه‌هایم را دربارۀ خود می‌آزمایی.ایشان را همچون گوسفندانِ کُشتاری بیرون بِکِش،و برای روزِ کشتار جدایشان کن.
4. تا به کی این سرزمین به ماتم نشیندو گیاهان همۀ صحراها خشک مانَد؟به سبب شرارت ساکنان آن،چارپایان و پرندگان هلاک گشته‌اند؛زیرا می‌گویند: «او به عاقبتِ ما توجهی ندارد.»