4. شخص بدکار به لبهای فتنه‌انگیز گوش می‌سپارد؛دروغگو به زبان خرابکار.
5. آن که فقیران را تمسخر کند به آفرینندۀ آنها اهانت می‌ورزد؛آن که از مصیبت شادمان شود، بی‌سزا نمی‌ماند.
6. تاجِ سَرِ پیران، نوادگانند،و شوکت فرزندان، پدران ایشان.
7. سخنان فاضلانه، جاهل را نشاید،چقدر کمتر، زبان دروغگو شریفان را.
8. رشوه در نظر اهل آن سنگ جادویی استکه به هر جا روی نمایند، کامیابشان می‌سازد.
9. آن که خطایی را می‌پوشاند، محبت را می‌گسترد؛آن که مسئله را بازگو می‌کند، میان دوستانِ خالص جدایی می‌افکند!
10. اثر یک نکوهش بر شخص فهیم،بیش از صد ضربه شلاق است بر پشت نادان.
11. بدکار تنها در پی طغیان است؛مأمور بی‌رحم علیه او گسیل خواهد شد.
12. برخوردن به خرسی که توله‌هایش را دزدیده‌اند،بهتر است از دیدار با احمق در حماقتش.
13. آن که در برابر نیکی بدی کند،بلا از خانه‌اش دور نخواهد شد.