6. از محبت و امانت، تقصیر کفاره می‌شود،از ترسِ خداوند، آدمی از بدی اجتناب می‌کند.
7. آنگاه که راههای انسان خداوند را خشنود سازد،حتی دشمنانش را نیز به صلح با او وا می‌دارد.
8. دارایی اندک با پارسایی،بِه از عایدیِ فراوان با بی‌انصافی.
9. دل آدمی به راههایش می‌اندیشد،اما خداوند است که قدمهایش را استوار می‌سازد.
10. لبهای پادشاه چون صاحب وحی سخن می‌گوید،و دهانش به عدالت خیانت نمی‌ورزد.
11. میزان و ترازوهای درست از آنِ خداوند است،همۀ وزنه‌های کیسه، ساختۀ اوست.
12. پادشاهان از شرارت کراهت دارند،زیرا تخت سلطنت از پارسایی استوار می‌ماند.
13. خشنودی پادشاهان نصیب لبهای راستگوست،آنان راستگویان را دوست می‌دارند.
14. غضب پادشاه پیک مرگ است،اما مرد حکیم آن را فرو می‌نشاند.
15. روی خندان پادشاه، به منزلۀ حیات است،خشنودی او، ابر باران‌زای بهاری.