19. آن مرد جوان به‌خاطر عشقی كه به دختر یعقوب داشت برای انجام این شرط هیچ تأخیر نكرد. شكیم در بین فامیل خود از همه عزیزتر بود.
20. حمور و پسرش شكیم به محل اجتماع شهر كه در دروازهٔ شهر بود آمدند و به مردان شهر خود گفتند:
21. «این مردم با ما دوست هستند. بگذارید اینجا در بین ما زندگی كنند و آزادانه رفت و آمد نمایند. این سرزمین آن‌قدر بزرگ هست كه برای هردوی ما كافی باشد. با دختران آنها ازدواج كنیم و دختران خود را به آنها بدهیم.
22. امّا این مردم فقط به این شرط حاضرند در بین ما زندگی كنند و با ما یكی شوند، كه تمام مردان و پسران ما مثل آنها ختنه شوند.
23. در این صورت، آیا تمام دارایی آنها و هرچه را كه دارند، مال ما نمی‌شود؟ پس بیایید موافقت كنیم که بین ما زندگی كنند.»
24. تمام مردم آن شهر با آنچه حمور و شكیم گفتند موافقت كردند و تمام مردان و پسران ختنه شدند.
25. سه روز بعد، وقتی كه مردان به‌خاطر ختنه شدن هنوز درد داشتند، دو پسر یعقوب، شمعون و لاوی -برادران دینه- شمشیر خود را برداشتند و بدون خبر به شهر حمله كردند و تمام مردان را كشتند.
26. آنها حمور و پسرش شكیم را هم كشتند و دینه را از خانهٔ شكیم بیرون آوردند و رفتند.
27. بعد از این كشتار، پسران دیگر یعقوب شهر را غارت كردند تا انتقام خواهرشان را كه لكّه‌دار شده بود، بگیرند.
28. آنها گلّه‌های گوسفند و گاو و الاغ و هرچه كه در شهر و مزرعه بود، برداشتند.
29. آنها تمام چیزهای قیمتی را برداشتند و زنان و بچهّ‌ها را اسیر كردند و هرچه در خانه‌ها بود، بردند.
30. یعقوب به شمعون و لاوی گفت: «شما مرا به دردسر انداختید. حالا كنعانیان و فرزیان و تمام كسانی‌كه در این سرزمین هستند از من متنفّر خواهند شد. من یاران زیادی ندارم. اگر همهٔ آنها با هم متّحد شوند و به من حمله كنند، تمام ما نابود خواهیم شد.»
31. امّا آنها جواب دادند: «ما نمی‌توانیم بگذاریم كه با خواهر ما مثل یک فاحشه رفتار كنند.»