12. عیسو گفت: «پس حاضر شو تا برویم. من هم با شما می‌آیم.»
13. یعقوب گفت: «ای آقای من، تو می‌دانی كه بچّه‌ها ضعیف هستند و من هم باید از گوسفندان و گاوها و بچّه‌های آنها مواظبت كنم. اگر آنها را یک روز بدوانم، همهٔ آنها می‌میرند.
14. ای آقای من لطفاً تو جلوتر برو، بنده هم آهسته طوری كه گلّه‌ها و بچهّ‌ها بتوانند بیایند، به دنبال تو خواهم آمد تا در اَدوم به شما برسم.»
15. عیسو گفت: «پس بگذار چند نفر از این مردانی كه با من هستند نزد تو بگذارم.» امّا یعقوب گفت: «ای آقای من احتیاجی به آنها نیست. فقط لطف تو برای من كافی است.»
16. پس همان روز عیسو به طرف اَدوم رفت.
17. امّا یعقوب به سُكوّت رفت، و در آنجا خانه‌ای برای خودش ساخت و جایی هم برای گلّه درست كرد. به این سبب اسم آن محل را سُكوّت گذاشتند.
18. پس یعقوب از بین‌النهرین به سلامتی به شهر شكیم در سرزمین کنعان رسید و در مزرعه‌ای نزدیک شهر، اردو زد.
19. او آن مزرعه را از پسران حمور -پدر شكیم- به صد سکّهٔ نقره خرید.
20. در آنجا قربانگاهی درست كرد و آن را قربانگاه ئیل، یعنی قربانگاه خدای اسرائیل، نامید.