22. خدا راحیل را به یاد آورد. دعای او را مستجاب كرد و به او قدرت بچّه‌دار شدن عطا فرمود.
23. او آبستن شد و پسری زایید. راحیل گفت: «خدا پسری به من داده و به این وسیله ننگ مرا برطرف ساخته است.»
24. بنابراین اسم او را یوسف گذاشت و گفت: «خداوند پسر دیگری هم به من خواهد داد.»
25. بعد از تولّد یوسف، یعقوب به لابان گفت: «اجازه بده به وطن خودم و به خانه‌ام بازگردم.
26. زنان و بچّه‌های مرا كه به خاطر آنها برای تو كار كرده‌ام به من بده تا از اینجا بروم. البتّه تو خوب می‌دانی كه چطور به تو خدمت كرده‌ام.»
27. لابان به او گفت: «خواهش می‌كنم به حرفهای من گوش كن، من فال گرفته‌ام و فهمیده‌ام كه خداوند به‌خاطر تو مرا بركت داده است.
28. پس حالا بگو مزدت چقدر است تا به تو بدهم.»
29. یعقوب جواب داد: «تو می‌دانی كه چطور گلّه‌های تو تحت مراقبت من زیاد شده‌اند.
30. وقتی من نزد تو آمدم، اموال تو كم بود ولی حالا زیاد شده است. خداوند به‌خاطر من تو را بركت داده است. حالا دیگر وقت آن است كه من به فكر خودم باشم.»
31. لابان پرسید: «چه چیزی باید به تو بدهم؟» یعقوب جواب داد: «من هیچ مزدی نمی‌خواهم. اگر با پیشنهاد من موافق باشی من به كارم ادامه می‌دهم و از گلّه‌های تو مواظبت می‌كنم:
32. امروز به میان گلّه‌های تو می‌روم و تمام برّه‌های سیاه و بُزغاله‌های ابلق را به جای مزد خودم جدا می‌كنم.
33. موقعی که بیایی تا آنچه را من به جای مزد خود برمی‌دارم ببینی براحتی می‌توانی بفهمی كه من با تو بی‌ریا و راست بوده‌ام. اگر گوسفندی كه سیاه نباشد و یا بُزی كه ابلق نباشد پیش من دیدی، بدان كه آن را دزدیده‌ام.»