58. با ساختن پرستشگاهها و پرستش بُتها و خدایان غیر،آتش خشم او را برافروختند.
59. چون خدا آن وضع را دید به خشم آمدو قوم اسرائیل را از حضور خود راند.
60. خیمهٔ شیلوه را-که جای سکونت او با آدمیان بود- ترک کرد.
61. به دشمنان فرصت داد تا صندوق پیمان را که نشانهٔ قدرتو جلال او بود، به یغما ببرند.
62. او از قوم خود خشمگین شدو آنان را به شمشیر دشمنانشان سپرد.
63. جوانانشان در آتش جنگ سوختندو دختران جوان بی‌شوهر ماندند.
64. کاهنانشان با شمشیر به قتل رسیدندو بیوه‌های ایشان اجازهٔ ماتم و عزاداری نداشتند.
65. سرانجام، خداوند مانند کسی‌که از خواب بیدار شودو مانند پهلوانی سرخوش از شراب، برخاست.
66. دشمنان خود را به عقب راندو برای همیشه خجل و رسوا ساخت.
67. خانوادهٔ یوسف را رد کردو طایفهٔ افرایم را نپذیرفت،
68. بلکه طایفهٔ یهودا را،و کوه صهیون را که دوست می‌داشت، برگزید.
69. در آنجا معبد بزرگ خود راکه چون آسمانو زمین استوار و پایدار است، برپا نمود.
70. بندهٔ خود داوود را برگزید،او را از چراگاه گوسفندان بیرون آورد،
71. جایی که گوسفندان پدرش را شبانی می‌کرد،تا شبان قوم او،یعنی بنی‌اسرائیل باشد.
72. داوود نیز از صمیم دل و با کاردانی،پیشوایی آنها را به عهده گرفت.