34. هرگاه تعدادی از آنها را می‌کشت،بقیّه به سوی او بازگشت می‌نمودندو از صمیم دل توبه می‌کردند.
35. آنها به یاد می‌آوردند که خدا پشت و پناه آنهاستو پروردگار متعال، رهانندهٔ ایشان است.
36. امّا حرفهای آنها همه دروغ بودو از روی راستی و صفا حرف نمی‌زدند.
37. دلهایشان با خدا راست نبودو به پیمان خود با خدا وفا نکردند.
38. امّا خدا با رحمت خود گناهانشان را بخشیدو آنها را نابود نکرد.او بارها خشمگین شدامّا خشم خود را فرو نشانید.
39. او به یاد آورد که آنها انسان فانی هستندو مانند بادی هستند که فقط لحظه‌ای می‌وزد و دیگر بر نمی‌گردد.