29. پس همگی خوردند و سیر شدندو خدا، آنچه را که می‌خواستند به آنها داد.
30. درحالی که لقمه در دهان ایشان بودو هنوز مشتاق خوردن بودند،
31. آتش خشم خداوند بر آنها شعله‌ور گردیدو نیرومندترین و بهترین جوانانشان را هلاک کرد.
32. با وجود همهٔ اینها، آنها دست از گناه نکشیدندو با آن که آن‌همه معجزات را دیدند، اعتماد نکردند.
33. بنابراین خداوند عمرشان را کوتاه،و روزگارشان را با ترس و لرز همراه نمود.
34. هرگاه تعدادی از آنها را می‌کشت،بقیّه به سوی او بازگشت می‌نمودندو از صمیم دل توبه می‌کردند.
35. آنها به یاد می‌آوردند که خدا پشت و پناه آنهاستو پروردگار متعال، رهانندهٔ ایشان است.
36. امّا حرفهای آنها همه دروغ بودو از روی راستی و صفا حرف نمی‌زدند.
37. دلهایشان با خدا راست نبودو به پیمان خود با خدا وفا نکردند.
38. امّا خدا با رحمت خود گناهانشان را بخشیدو آنها را نابود نکرد.او بارها خشمگین شدامّا خشم خود را فرو نشانید.
39. او به یاد آورد که آنها انسان فانی هستندو مانند بادی هستند که فقط لحظه‌ای می‌وزد و دیگر بر نمی‌گردد.