27. مانند مستان تلو‌تلو می‌خوردندو عقل خود را از دست داده بودند.
28. در آن تنگنا، نزد خداوند فریاد کردندو او آنها را از پریشانی نجات داد.
29. توفان را آرام کردو امواج دریا ساکت شد.
30. آنها از آرامی خوشحال شدندو خداوند آنها را به بندر مقصود رسانید.
31. آنها باید خداوند را به‌خاطر محبّت پایدارو کارهای فوق‌العاده‌ای که برای انسان انجام داده، شکر کنند.
32. عظمت و جلال او را در میان مردم بیان کنندو او را در حضور رهبران ستایش نمایند.
33. خداوند رودخانه‌ها را به بیابان تبدیل می‌کندو چشمه‌های آب را خشک می‌سازد.
34. زمینهای حاصلخیز را به‌خاطر ساکنان شریر آنبه شوره‌زار مبدّل می‌نماید.
35. بیابانها را به برکه‌های آب،و زمینهای خشک را به چشمه‌سار تبدیل می‌کند.
36. مردمان گرسنه را در آنجا ساکن می‌سازدتا برای خود شهری بسازند.
37. در آنجا به زراعت می‌پردازند و تاکستان غرس می‌کنندو حاصل آن را برمی‌چینند.
38. قوم خود را برکت داد و فرزندان آنان را بسیار ساختو نگذاشت که گلّهها و رمههای ایشان کم شوند.
39. چون قوم خدا، توسط ظلم و ستم دشمنانشکست می‌خوردند و به آنها توهین می‌شد،
40. خداوند رهبران ظالم را خوار و ذلیلو در ویرانهها آواره ساخت.