3. ما چون ایمان داریم به آرامی او دست می‌یابیم. گرچه كار خدا در موقع آفرینش جهان پایان یافت، او فرموده است:«در خشم خود سوگند یاد كردم كه،آنها هرگز به آرامی من داخل نخواهند شد.»
4. زیرا کتاب‌مقدّس در جایی دربارهٔ روز هفتم چنین می‌گوید:«خدا در روز هفتم از كار خود آرامش گرفت.»
5. با وجود این، خدا در آیهٔ فوق می‌فرماید:«هرگز به آرامی من نخواهند رسید.»
6. پس چون هنوز عدّه‌ای فرصت دارند به آن وارد شوند و همچنین چون آنانی كه اول بشارت را شنیدند از روی نافرمانی و بی‌ایمانی به آن وارد نشدند،
7. خدا روز دیگری یعنی «امروز» را تعیین می‌کند، زیرا پس از سالیان دراز به وسیلهٔ داوود سخن گفته و با كلماتی كه پیش از این نقل شد می‌فرماید:«امروز اگر صدای او را بشنوید، تمرّد نكنید.»
8. اگر یوشع به آنان آرامی می‌بخشید، بعدها خدا دربارهٔ روز دیگری چنین سخن نمی‌گفت.
9. بنابراین استراحت دیگری مثل استراحت روز سبت در انتظار قوم خداست.
10. زیرا هركس به آرامی الهی وارد شود، مثل خود خدا از كار خویش دست می‌کشد.