14. خداوند در وقت جنگ رهبر قوم خود می‌شودو تیرهایش مانند برق بر سر دشمن فرود می‌آید.خداوند اعلام جنگ می‌کندو مانند گِردبادی که از جنوب برمی‌خیزد بر دشمن می‌تازد.
15. خداوند متعال از قوم خود دفاع می‌کندو آنها تیراندازان دشمن را مغلوب نمودهزیر قدمهای خود پایمال می‌سازند.در میدان جنگ مانند مستان فریاد می‌زنند.خون دشمنان همچون خون قربانی که جامها و گوشه‌های قربانگاه را پُر می‌کند،بر زمین جاری خواهد شد.
16. در آن روز، خداوند، خدای ایشان، مانند شبانی که از گلّهٔ خود نگهبانی می‌کند،قوم خود را نجات می‌دهد.آنها مانند جواهرِ روی تاجدر سرزمین او می‌درخشند.
17. در آن سرزمین زیبا و مرغوب، غلّه و شرابِ نو،مردان و دختران جوان را شاداب می‌سازد.