16. شخص شریر مثل علفی است که در زیر تابش آفتاب تازه می‌گرددو شاخه‌هایش در باغ پهن می‌شوند.
17. در بین سنگها ریشه می‌دواندو ریشه‌هایش به دور آنها محکم می‌پیچند.
18. امّا اگر از بیخ کنده شود،دیگر کسی به یاد نمی‌آورد که آن علف در آنجا بوده است.
19. بلی، سرنوشت مردم بی‌خدا هم به همین طریق است؛و دیگران می‌آیند و جایشان را می‌گیرند.
20. خدا هرگز مردم درستکار را ترک نمی‌کندو به شریران کمک نمی‌نماید.
21. لبانت را از خنده پُر می‌سازد تا از خوشی فریاد بزنی.
22. بدخواهانت را شرمندهو خانهٔ شریران را ویران می‌کند.