5. تن من پوشیده از کِرم و گرد و خاک استو پوست بدنم تَرَک خوردهو چِرک گرفته است.
6. روزهایم تندتر از ماکوی بافندگان می‌گذرندو در ناامیدی به پایان می‌رسند.
7. فراموش نکنید که عمر من لحظه‌ای بیش نیستو چشم من، روز خوبی را نخواهد دید
8. و چشمانی که امروز به من می‌نگرند، دیگر به رویم نخواهند افتاد.مرا جستجو خواهید کرد، امّا اثری از من نخواهید یافت.
9. مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود،کسانی هم که می‌میرند دیگر بر نمی‌خیزند.
10. به خانه‌های خود باز نمی‌گردندو آشنایانشان برای همیشه آنها را از یاد می‌برند.