9. خانه‌هایشان از هرگونه ترس و خطر در امان استو خدا آنها را جزا نمی‌دهد.
10. تعداد گلّه‌هایشان افزایش می‌یابدو هیچ‌کدام آنها تلف نمی‌شود.
11. کودکانشان بیرون می‌روند و مانند گوسفندان رقص و پایکوبی می‌کنند.
12. با آواز دایره و رباب و نی، از خوشحالی سرود می‌خوانند.
13. بدکاران، عمر خود را در خوشبختی و کامرانی می‌گذرانندو با آسودگی و خاطرِ جمع از دنیا می‌روند.
14. از خدا می‌خواهند که کاری به کارشان نداشته باشدو مایل نیستند که راه راست خدا را بشناسند.
15. می‌گویند: «قادر مطلق کیست که او را بندگی نماییم؟چه فایده که نزد او دعا کنیم؟»
16. آنها ادّعا می‌کنند که سعادتشان نتیجهٔ سعی و کوشش خود آنهاست،امّا من با طرز فکرشان موافق نیستم.
17. آیا تا به حال چراغ شریران خاموش شدهیا بلایی بر سرشان آمده است؟آیا گاهی خدا آنها را از روی غضب خود جزا داده است؟
18. یا مثل کاهی در برابر بادیا مانند خاک در برابر توفان پراکنده کرده است؟
19. شما می‌گویید که خدا فرزندان گناهکاران را به عوض آنها مجازات می‌کند،امّا من می‌گویم که خدا باید خود گناهکار را جزا بدهد،تا بداند که خدا از گناه چشم نمی‌پوشد.
20. خودشان باید نابودی خود را ببینندو از جام غضب قادر مطلق بنوشند.
21. آیا انسان پس از مرگ،زمانی که شمارهٔ ماههایش به سر آیند،نگران خانواده‌اش خواهد بود؟
22. آیا کسی می‌تواند به خدایی که داور عالم است، چیزی بیاموزد؟
25. برخی هم در بدبختی،درحالی‌که لذّتی از زندگی نبرده‌اند، می‌میرند.
26. امّا همه یکسان به خاک می‌روندو خوراک کرمها می‌شوند.
27. من افکار شما را می‌دانم و نقشه‌های کینه‌توزانه‌ای که برای من می‌کشید.