9. و بعد از اکل و شرب نمودن ایشان در شیلوه، حنا برخاست و عیلی کاهن بر کرسی خود نزد ستونی در هیکل خدا نشسته بود.
10. و او به تلخی جان نزد خداوند دعا کرد، و زارزار بگریست.
11. ونذر کرده، گفت: «ای یهوه صبایوت اگر فی الواقع به مصیبت کنیز خود نظر کرده، مرا بیاد آوری وکنیزک خود را فراموش نکرده، اولاد ذکوری به کنیز خود عطا فرمایی، او را تمامی ایام عمرش به خداوند خواهم داد، و استره بر سرش نخواهدآمد.»
12. و چون دعای خود را به حضور خداوندطول داد عیلی دهن او را ملاحظه کرد.
13. و حنادر دل خود سخن میگفت، و لبهایش فقط، متحرک بود و آوازش مسموع نمی شد، و عیلی گمان برد که مست است.
14. پس عیلی وی راگفت: «تا به کی مست میشوی؟ شرابت را از خوددور کن.»