5. مثل مردم در زحمت نیستند ومثل آدمیان مبتلا نمی باشند.
6. بنابراین گردن ایشان به تکبر آراسته است وظلم مثل لباس ایشان را میپوشاند.
7. چشمان ایشان از فربهی بدرآمده است و از خیالات دل خود تجاوز میکنند.
8. استهزا میکنند و حرفهای بد میزنند و سخنان ظلم آمیز را از جای بلندمی گویند.
9. دهان خود را بر آسمانها گذاردهاند وزبان ایشان در جهان گردش میکند.
10. پس قوم او بدینجا برمی گردند و آبهای فراوان، بدیشان نوشانیده میشود.
11. و ایشان میگویند: «خدا چگونه بداند و آیا حضرت اعلی علم دارد؟»
12. اینک اینان شریر هستند که همیشه مطمئن بوده، در دولتمندی افزوده میشوند.
13. یقین من دل خود را عبث طاهر ساخته و دستهای خود رابه پاکی شستهام.
14. و من تمامی روز مبتلامی شوم و تادیب من هر بامداد حاضر است.
15. اگر میگفتم که چنین سخن گویم، هر آینه برطبقه فرزندان تو خیانت میکردم.
16. چون تفکرکردم که این را بفهمم، در نظر من دشوار آمد.