5. اینک روزهایم را مثل یک وجب ساختهای وزندگانیام در نظر تو هیچ است. یقین هر آدمی محض بطالت قرار داده شد، سلاه.
6. اینک انسان در خیال رفتار میکند و محض بطالت مضطرب میگردد. ذخیره میکند و نمی داند کیست که ازآن تمتع خواهد برد.
7. و الانای خداوند برای چه منتظر باشم؟ امید من بر تو میباشد.
8. مرا از همه گناهانم برهان و مرا نزد جاهلان عار مگردان.
9. من گنگ بودم وزبان خود را باز نکردم زیرا که تو این را کردهای.