7. و گفتم روزها سخن گوید، و کثرت سالها، حکمت را اعلام نماید.
8. لیکن در انسان روحی هست، و نفخه قادرمطلق، ایشان را فطانت میبخشد.
9. بزرگان نیستند که حکمت دارند، و نه پیران که انصاف را میفهمند.
10. بنابراین میگویم که مرا بشنو. و من نیز رای خود را بیان خواهم نمود.
11. اینک از سخنگفتن با شما درنگ نمودم، و براهین شما را گوش گرفتم. تا سخنان را کاوش گردید.
12. و من در شما تامل نمودم و اینک کسی از شما نبود که ایوب را ملزم سازد. یا سخنان او را جواب دهد.
13. مبادا بگویید که حکمت رادریافت نمودهایم، خدا او را مغلوب میسازد و نه انسان.
14. زیرا که سخنان خود را به ضد من ترتیب نداده است، و به سخنان شما او را جواب نخواهم داد.
15. ایشان حیران شده، دیگر جواب ندادند، وسخن از ایشان منقطع شد.