1. می باشد، و به هر حکمت صحیح مجادله میکند.
2. احمق از فطانت مسرور نمی شود، مگر تاآنکه عقل خود را ظاهر سازد.
3. هنگامی که شریر میآید، حقارت هم میآید، و با اهانت، خجالت میرسد.
4. سخنان دهان انسان آب عمیق است، وچشمه حکمت، نهر جاری است.
5. طرفداری شریران برای منحرف ساختن داوری عادلان نیکو نیست.
6. لبهای احمق به منازعه داخل میشود، ودهانش برای ضربها صدا میزند.
7. دهان احمق هلاکت وی است، و لبهایش برای جان خودش دام است.
8. سخنان نمام مثل لقمه های شیرین است، و به عمق شکم فرو میرود.
9. او نیز که در کار خود اهمال میکند برادرهلاک کننده است.