21. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος διὰ τὸν ὁποῖον οἱ Ἰουδαῖοι μὲ συνέλαβαν εἰς τὸν ναὸν καὶ προσπαθοῦσαν νὰ μὲ σκοτώσουν.
22. Ἀλλ᾽ εἶχα τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἔτσι ἕως τὴν ἡμέραν αὐτὴν στέκομαι καὶ δίνω μαρτυρίαν σὲ μικροὺς καὶ μεγάλους, χωρὶς νὰ λέγω τίποτε περισσότερον ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ οἱ προφῆται καὶ ὁ Μωϋσῆς εἶπαν ὅτι μέλλουν νὰ γίνουν.
23. Δηλαδή, ὅτι ὁ Χριστὸς πρέπει νὰ πάθῃ, καὶ ὅτι, ἐπειδὴ θὰ εἶναι ὁ πρῶτος ποὺ θὰ ἀναστηθῇ ἐκ νεκρῶν, θὰ ἐξαγγείλῃ τὸ φῶς εἰς τὸν Ἰουδαϊκὸν λαὸν καὶ εἰς τοὺς ἐθνικούς».
24. Ἐνῷ ἔλεγε αὐτὰ ὁ Παῦλος ἀπολογούμενος, ὁ Φῆστος εἶπε μὲ μεγάλην φωνήν, «Εἶσαι τρελλός, Παῦλε· τὰ πολλὰ γράμματα σὲ φέρουν στὴν τρέλλα».
25. «Δὲν εἶμαι τρελλός, ἐξοχώτατε Φῆστε», εἶπε ὁ Παῦλος, «ἀλλὰ λέγω λόγια ἀληθινὰ καὶ συνετά.
26. Ξέρει καλὰ τὰ ζητήματα αὐτὰ ὁ βασιλεύς, πρὸς τὸν ὁποῖον καὶ μιλῶ μὲ θάρρος. Δὲν πιστεύω ὅτι τοῦ διαφεύγει κανένα ἀπὸ αὐτὰ τὰ γεγονότα, διότι δὲν ἔχουν γίνει στὰ κρυφά.