23. Τὴν ἑπομένην ἡμέραν ἦλθε ὁ Ἀγρίππας καὶ ἡ Βερνίκη μὲ μεγάλην πομπὴν καὶ ἐμπῆκαν εἰς τὴν αἴθουσαν τῶν ἀκροάσεων μαζὶ μὲ τοὺς χιλιάρχους καὶ τοὺς προύχοντας τῆς πόλεως καὶ κατὰ διαταγὴν τοῦ Φήστου ἔφεραν τὸν Παῦλον.
24. Τότε εἶπε ὁ Φῆστος, «Βασιλεῦ Ἀγρίππα καὶ ὅσοι εἶσθε ἐδῶ παρόντες μαζί μας, βλέπετε τοῦτον, διὰ τὸν ὁποῖον ὅλος ὁ Ἰουδαϊκὸς λαὸς παρουσιάσθηκε σ᾽ ἐμὲ εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐδῶ, φωνάζοντες ὅτι δὲν πρέπει πλέον αὐτὸς νὰ ζῇ.
25. Ἀλλ᾽ ἐγὼ δὲν εὑρῆκα νὰ ἔχῃ κάνει τίποτε ἄξιον θανάτου καὶ ἐπειδὴ αὐτὸς ὁ ἴδιος ἔκανε ἔκκλησιν εἰς τὸν Σεβαστόν, ἀπεφάσισα νὰ τοῦ τὸν στείλω.
26. Ἀλλὰ δὲν ἔχω τίποτε τὸ βέβαιον νὰ γράψω εἰς τὸν κύριόν μου. Διὰ τοῦτο σᾶς τὸν παρουσίασα, καὶ μάλιστα σ᾽ ἐσέ, βασιλεῦ Ἀγρίππα, διὰ νὰ ἔχω κάτι νὰ γράψω, ἀφοῦ γίνῃ ἡ ἀνάκρισις.
27. Διότι μοῦ φαίνεται παράλογον νὰ στείλω κάποιον δέσμιον, χωρὶς νὰ δηλώσω καὶ κατηγορίας ἐναντίον του».